Biden en Trudeau moeten praten over het Noordpoolgebied

In 2016 hebben de toenmalige president Barak Obama en de Canadese premier Justin Trudeau van Canada gezamenlijk een nieuwe richting uitgestippeld voor gedeeld leiderschap in het Noordpoolgebied. Gemotiveerd door onze gedeelde grenzen, nauwe economische banden en gemeenschappelijke uitdagingen waarmee inheemse volken worden geconfronteerd in beide landen waarvan de cultuur en manier van leven al duizenden jaren in dit afgelegen deel van de wereld tot bloei komen, hebben Canada en de Verenigde Staten een sleutelrol gespeeld in het bevorderen van oplossingen voor gemeenschappelijke uitdagingen in het Noordpoolgebied. Dit is het moment voor de twee naties om opnieuw te bevestigen dat ze zullen samenwerken om de groeiende klimaatgerelateerde uitdagingen in hun verre noorden aan te pakken, van heviger wordende bosbranden en smeltende permafrost tot gevolgen voor planten en dieren die het levensonderhoud en de inheemse culturen bedreigen, tot van de veranderende Noordelijke IJszee en alles wat dit met zich meebrengt voor de regio en de wereld.

Gelukkig wanneer President Biden brengt volgende week twee dagen een bezoek aan Trudeau, zou er tijd moeten zijn om niet alleen de momenteel dwingende geopolitieke uitdagingen van de betrekkingen met Rusland en China te bespreken, maar ook wat de Verenigde Staten en Canada nog meer kunnen doen om de langzamer groeiende maar steeds kritiekere problemen aan te pakken die de klimaatverandering oplegt aan de land Noord-Amerikaans Noordpoolgebied. Een goede eerste focus voor deze discussie zou de Centrale Noordelijke IJszee (CAO) zijn, gezien het grote belang ervan voor de belangen van beide landen en de enorme rol die het speelt in de regionale en mondiale gevolgen van klimaatverandering.

De Centrale Noordelijke IJszee (CAO) is meer dan 1 miljoen vierkante mijl internationale wateren rondom de Noordpool. De grens is een lijn van 200 zeemijl getrokken vanaf de kusten van vijf Arctische kuststaten: Canada, het Koninkrijk Denemarken (namens Groenland), Noorwegen, Rusland en de Verenigde Staten. Bijna de hele tijd dat er mensen op deze planeet zijn, is de CAO bedekt geweest met een laag van meerdere meters drijvend zee-ijs. Dit heeft het tot het minst bestudeerde oceaangebied op aarde gemaakt, maar ook tot een van de meest consistente in zijn invloed op het wereldklimaat. Die invloed komt voor een groot deel van de hoge reflectiviteit van zee-ijs, dat het meeste zonlicht terug de ruimte in stuurt, waardoor de regio en de planeet afkoelt tot onder de temperatuur die het zou zijn als het met ijs bedekte gebied in plaats daarvan open water of land zou zijn (wat is veel minder reflecterend dan ijs).

De toename, als gevolg van ijs, van het temperatuurverschil tussen de CAO en de evenaar speelt ook een grote rol in de atmosferische circulatie en oceaanstromingen op het noordelijk halfrond, waardoor het klimaat in de regio’s waar de meeste mensen op de wereld wonen, verder wordt beïnvloed.

Door de mens veroorzaakte wereldwijde klimaatverandering heeft het noordpoolgebied bijzonder hard getroffen, waardoor het drie tot vier keer sneller opwarmt dan het wereldwijde gemiddelde. Het smelten van zee-ijs in de zomer wordt versneld, het opnieuw invriezen vindt elk jaar later plaats en de dikte van het zee-ijs wordt aanzienlijk verminderd. Deze opwarming heeft een cascade van veranderingen en stressfactoren voor het leven in de Noordelijke IJszee versneld, waaronder afname van de populaties vissen, zeezoogdieren en zeevogels in sommige noordelijke zeeën, evenals de introductie van nieuwe soorten in het Noordpoolgebied. Inheemse en andere kustgemeenschappen die vertrouwden op de productiviteit van de Noordelijke IJszee, worden geconfronteerd met toenemende uitdagingen op het gebied van voedselzekerheid, grotere gevaren als ze culturele praktijken volgen, en catastrofale kusterosie die wordt verergerd door terugtrekkend zee-ijs. Terwijl het bestaande weefsel van het leven in het noordpoolgebied afbreekt, is er nog steeds geen voldoende wetenschappelijk inzicht in hoe het ecosysteem zich zal ontwikkelen in een steeds warmer wordende, ijsvrije zee.

Ondanks dit gebrek aan wetenschappelijk begrip van alles wat er in de CAO gebeurt en waarschijnlijk in de toekomst zal gebeuren, is er bij mondiale actoren veel belangstelling voor hoe de meest zichtbare veranderingen economisch kunnen worden benut. Het is China de scheepvaartroute verheerlijken binnen de CAO als onderdeel van het Belt and Road Initiative, een alomvattend plan om de mondiale handelspatronen te hervormen. De vijf landen die aan de CAO grenzen, claimen de zeebodem helemaal tot aan de Noordpool in de hoop in de toekomst minerale rijkdommen in de CAO-zeebodem te vinden. Maar de risico’s voor CAO van deze regelingen zijn onvoldoende bestudeerd of er is onvoldoende rekening mee gehouden bij de nationale planning: luchtverontreiniging (inclusief zwarte koolstofemissies die het smelten van zee-ijs bevorderen), geluids- en waterverontreiniging door schepen en ijsbrekers, evenals de risico op catastrofale lekkages van brandstof en olie bij ongevallen. De effecten op walvissen, zeehonden, vissen, zeevogels, plankton en andere componenten van het Arctische voedselweb zijn onbekend en momenteel onbekend. Maar zelfs relatief kleinschalige industriële operaties veel dichter bij de kust in het noordpoolgebied hebben geleid tot verlies van leefgebied, het vermijden van soorten en veranderingen in migratiepatronen.

Als antwoord op een van deze uitdagingen hebben de Verenigde Staten en Canada een succesvolle poging ondernomen om een ​​internationale overeenkomst tot stand te brengen om te voorkomen dat commerciële visserij begint in de CAO terwijl wetenschappelijke studies worden uitgevoerd om meer te weten te komen over het leven in deze oceaan. Het was een unieke maar eenvoudige oplossing: doe eerst de wetenschap en denk pas later aan vissen als de informatie er is om het goed te doen. De resulterende Internationale Arctische Visserijovereenkomst, onderhandeld tijdens de regering-Obama en ondertekend door de regering-Trump, gaf de wereld hoop dat sommige van de fouten die in andere oceaangebieden werden gemaakt, in het Noordpoolgebied konden worden vermeden. Biden zou de gelegenheid van zijn bezoek aan Canada moeten aangrijpen om deze hoop levend te houden door samen met Trudeau een nieuwe, meer omvattende visie te schetsen voor het beheer van de centrale Noordelijke IJszee.

Zoals we hierboven vermeldden, zijn de uitdagingen in de CAO slechts een deel van een reeks Arctische kwesties die met meer succes zouden kunnen worden opgelost door de voortdurende gezamenlijke inspanningen van onze twee landen. Maar hopelijk zal de bijeenkomst van volgende week in Ottawa zich in ieder geval concentreren op de CAO om te beginnen met wat de Noord-Amerikaanse Arctische Agenda voor de 21e eeuw zal worden.

Fran Ulmer is een Senior Fellow van het Arctic Initiative aan het Belfer Center for Science and International Affairs van de Harvard Kennedy School, voormalig voorzitter van de US Arctic Research Commission en voormalig luitenant-gouverneur van Alaska.

John Holdren is onderzoeksprofessor aan de Kennedy School, medevoorzitter van het Arctic Initiative en wetenschappelijk adviseur van president Obama van 2009 tot 2017.